Dönmez, Benan2024-09-192024-09-1920222146-9229https://doi.org/10.35674/kent.1019828https://search.trdizin.gov.tr/tr/yayin/detay/529866https://hdl.handle.net/20.500.12483/16110Modernleşme, temas ettiği noktada 'yıkımlar' ile 'olanaklar'ı eş zamanlı olarak meşrulaştıran döngüsel bir zemindir. Mimarlık üzerinden mekanı ve kenti etkilediği halinde ise, karşılıklı bir başkalaşım eylemi üzerinden dinamik bir süreci tetikleyici konumuyla anlam kazanır. Çalışma da, bir 19. yüzyıl kenti üzerinden modernleşmenin anlamını keşfetmeye girişirken, doğrudan modernitenin kendisinin kurduğu bir kent olarak Mersin'i ele almaktadır. Kentleşme süreci üzerinden bir anlatının gerçekleştirildiği noktada ise, tartışmanın merkezine 'doğa' kavramı konumlandırılmakta, modernleşmenin uzantısında 'doğa'nın dönüşen anlamı bir argüman olarak sorunsallaştırılmaktadır. 19. yüzyıl içerisinde, gündelik hayatın dinamikleri ile kendiliğinden (serüvenci) bir modernleşme gösteren süreçteki kentleşme yaklaşımlarının ve doğanın gücünün keşfedilerek 'birlikte gelişme' üzerine kurulu anlamının, 20. yüzyıl ve sonrasında kaybolarak yerini planlı (rutin) bir modernleşme süreciyle birlikte doğanın ele geçirilmesi, temsili hale indirgenmesi ve tüketilmesi üzerine kurulu anlamına devretmesi üzerinden bir tartışma görünür kılınmaktadır. Dolayısıyla, mevcut durumundaki çıkmazlarıyla Mersin kenti \"tamamlanmamış bir modernleşme projesi\" olarak görülmekte, geleceğe dair inanç ve vaadini, geçmişinin dinamikleriyle yüzleşerek onları anlama aracılığıyla oluşturmaya niyetlenmektedir.trinfo:eu-repo/semantics/openAccessModernleşmeMersin19. yüzyıl kentidoğanın dönüşümükentleşmeReview Article15293194210.35674/kent.1019828529866