Yazar "Yamaç, İnanç" seçeneğine göre listele

Listeleniyor 1 - 2 / 2
  • Küçük Resim
    Öğe
    Antiokheia ad Orontes suyolları
    (Hatay Mustafa Kemal Üniversitesi, 2010) Yamaç, İnanç; Pamir, Hatice
    Antiokheia ad Orontes Anadolu'nun güneyinde yer alan bereketli Amik ovasının güney ucunda Silpius (Habib-i Neccar) Dağı ile Staurin (Haç) Dağı'nın eteklerinde kurulmuş bir antik kenttir. Kent ilk olarak M.Ö. 300 yılında Büyük İskender'in generallerinden Seleukos I. Nikator tarafından kurulmuş ve daha sonra stratejik konumu sayesinde İskender sonrasında kurulan Seleukos Krallığı'nın başkenti olmuştur. M.Ö. 64 yılında Antiokheia'nın Roma hakimiyetine girmesi, kentin gelişiminde önemli rol oynamış ve kent Roma İmparatorluk döneminde Roma, Konstantinopolis (İstanbul) ve Alexandria (İskenderiye) kentleri ile beraber imparatorluğun en büyük kentlerinden biri ve doğudaki yönetim merkezi haline gelmiştir.2004 yılında Mustafa Kemal Üniversitesi Arkeoloji Bölümü tarafından başlatılan Hatay İli Antakya ve Samandağ Arkeolojik Yüzey Araştırması projesi ile kentten günümüze ulaşan kalıntıların tespiti, belgelenmesi ve değerlendirilmesi çalışmalarında bu kalıntıların korunması ve kente dair sorulara ışık tutulması amaçlanmıştır. Bu çalışmalar içinde tespit edilen önemli bir buluntu grubu bu tez çalışmasına da konu olan antik kentin suyollarına ait kalıntılardır.Bir kent için suyun hayati rolü ve bu bağlamda su sistemlerinin kent dokusunu üzerindeki belirleyici etkisi açıktır. Antiokheia'nın antik kaynaklara göre M.S. II. yy.da 200.000'lere ulaşan nüfusu ile su ihtiyacı Roma kentininki ile karşılaştırılabilir ki bu ihtiyaç gelişmiş bir suyolları sistemini zorunlu kılar.Antiokheia'da Hellenistik dönemden itibaren su temini ile ilgili başta kuyu ve sarnıçlar olmak üzere çeşitli düzenlemeler bulunmaktadır. Bununla beraber kentin suyollarının gelişimi asıl olarak kentin Roma hakimiyetine girmesiyle hız kazanmıştır. Antiokheia'nın su ihtiyacının Harbiye hatları, Dursunlu hattı ve Kuruyer hattından oluşan 4 suyolu ile karşılandığı görülmektedir. Örgü kanallar, oygu kanallar, su toplama tünelleri, su köprüleri ve pişmiş toprak borular gibi çeşitli yapı tiplerinden oluşan suyolları özellikle M.S. I. ve II. yy.larda büyük gelişim göstermiş ve uzun bir dönem boyunca aktif olarak kullanılmışlardır. Tüm bu gelişmiş suyolları ağına karşın kentin su temininde tek bir kaynağa yada yapı tipine bağlı kalınmadığı, Roma İmparatorluk döneminde bile kuyu ve sarnıçların da kullanılmaya devam ettiği görülebilir. Sonuç olarak farklı yapı tiplerinin ve tekniklerin bir arada kullanıldığı Antiokheia'nın kentle beraber gelişen, çeşitlenen ve anıtsal yapılarla bezenen su sistemi, hem mimarlık hem de su mühendisliği tarihi açısından önemli bir kaynak niteliğindedir.
  • [ N/A ]
    Öğe
    Antiokheia ad oroutes suyolları
    (2012) Pamir, Hatice; Yamaç, İnanç
    One of the most important issues related to the development of a city is its water sources and their conveyance to the city. The ancient writers Libanius and Malalas praised the water supplies of Antioch, the beauty of its sources and the advantages they provided to the city. According to Ioannes Chrysostom (4th century A.D.), Antioch had a population of 200,000 people at the end of the 1st century based on information from its bishop Ignatius. Haddad states in his article entitled "The Population of Antioch," using information provided by Libanius and Ioannes Chrysostom, that in the 4th century A.D. Antioch's population reached 250,000 people. This number should be considered half a million with slaves included. The high population and water demand of the city are at a comparable level to those of Rome, and this must have required a developed system of water supplies. The water supplies are among the most impressive remains of the ancient city. Travelogues mention at least three water supply bridges as well as cut channels and cistern remains. Excavations conducted in Antakya between 1932 and 1939 also covered the water supplies, but no extensive survey was done. For the first time in 2002 extensive surveys of the water supplies were initiated and their remains documented. In addition to the identification of the water supplies, the sources and all the elements constituting the water conveyance system of the city were studied. According to ancient sources, water supply construction started in the reigns of Seleucus I and Antiochus III, soon after the city's foundation, and water was brought to the city from Daphne (Harbiye). Our surveys have shown that, apart from the sources at Daphne, other main sources supplying water to Antioch were at Zugaybe and Kuruyer, which has dried up to a great degree today. In addition to these fault line-karstic sources, precipitation was the other important factor in supplying the city. The region's average annual precipitation is 1097.8 mm. Therefore wells utilizing underground water and cisterns collecting the precipitation were initially effective parts of the water supply system. Yet it is certain that the wells and cisterns fell short of supplying adequate water as the city came under Roman rule and grew rapidly. At this time water supplies utilizing sources in the surrounding area gained in importance. According to our surveys, during this period Antioch was supplied with water via four water supplies: the double-channel of Harbiye and single channels of Dursunlu and Kuruyer. These water supplies were comprised of masonry channels, cut channels, water collection tunnels, bridges, terra cotta conduits as well as eight bridges. The water supplies of Antioch developed immensely, especially in the first and second centuries A.D.and stayed in use for a very long time period. They were repaired or rebuilt until the end of the 6th century A.D. when the development of the city slowed down. In spite of this advanced network of water supplies, the water supply system did not depend on a single source or structural type. In fact, wells and cistern continued to be used. As a result, the water supply of Antioch reflects a system that comprised a variety of structural types and techniques developing and diversifying in parallel to the growth of the city and integrating monumental structures.