Yazar "Harman, Mehmet" seçeneğine göre listele
Listeleniyor 1 - 7 / 7
Sayfa Başına Sonuç
Sıralama seçenekleri
Öğe Comparison of in vitro Resistance of Wild Leishmania İsolates, Which are Resistant to Pentavalent Antimonial Compounds, Against Drugs Used in the Treatment of Leishmaniasis(Galenos Publishing House, 2020) Özbilgin, Ahmet; Çavuş, İbrahim; Kaya, Tuğba; Yıldırım, Ahmet; Harman, MehmetObjective: Meglumine antimoniate (Glucantime®) and Sodium stibogluconate (Pentostam®) are used for the treatment of cutaneous leismaniasis in Turkey. There is a reported resistance to these drugs in recent years. The aim of the present study was to compare the in vitro sensitivities of resistant Leishmania isolates against Amphotericin B, Miltefosine, Meglumine Antimoniate, Paromomycin and Sodium Stibogluconate. Methods: Five Leishmania isolates of patients with cutaneous leishmaniasis, who showed no clinical recovery despite two consecutive meglumine antimoniate treatments, which were stored in the Parasite Bank in Manisa Celal Bayar University Medical Faculty were selected. They were genotyped with Real-Time PCR using specific primers and probes to ITS1 region. Drug resistance levels of each Leishmania isolate were analysed for Amphotericin B, Miltefosine, Meglumine Antimoniate, Paromomycin, and Sodium Stibogluconate at concentrations of 500, 250, 125, 50, 25 µg/mL with XTT method and hemocytometer. Results: It was observed that the resistant Leishmania tropica isolates showed no resistance to Amphotericin B, and were sensitive to Miltefosine, Sodium Stibogluconate, Paromomycin and Meglumin Antimonate, respectively. In addition, Leishmania tropica (MHOM/AZ/1974/SAF-K27) isolate of the control group could stay viable in none of the drug concentrations of five agents in the study. Conclusion: It was determined that none of the selected resistant L. tropica isolates showed resistance to Amphotericin B and that was also shown statistically (p<0.05). The results of this study are important in guiding clinicians and researchers who conduct studies on drugs and search for new drug molecules. © 2020 Turkish Society for Parasitology.Öğe Determination of Antimony Resistance Mechanism of Leishmania tropica Causing Cutaneous Leishmaniasis in Turkey(Ankara Microbiology Soc, 2020) Ozbilgin, Ahmet; Zeyrek, Fadile Yildiz; Guray, Melda Zeynep; Culha, Gulnaz; Akyar, Isin; Harman, Mehmet; Ozbel, YusufWorld Health Organization reported that approximately one billion people are at risk in endemic areas, one million cases of cutaneous leishmaniasis (CL) and approximately 300,000 cases of visceral leishmaniasis (VL) were reported per year in the last five years. The number of deaths due to VL is reported to be approximately 20,000 per year. Approximately 2500 cases/year have been reported as CL, caused by Leishmania tropica and Leishmania infantum, in Turkey. The significant increase observed in many cities mainly in the provinces of Mediterranean and Aegean regions in cases and foci in recent years, suggests that there may be an increase in this infections in the following years as well. In Turkey, the causative agent of CL is L.tropica and meglumine antimoniate is used in the treatment of CL. We aimed to determine antimony resistance genes specific for L.tropica by comparing the gene and protein expressions of antimony-resistant and non-resistant L.tropica strains. Ltropica isolates obtained from 3 CL patients without antimonate resistance from Aegean, Mediterranean and Southeastern regions of Turkey were provided to transform into 3 resistant isolates against meglumine antimony in the laboratory conditions. Gene expression alterations by microarray method; protein profiles by two-dimensional gel electrophoresis (2D-PAGE) and relevant proteins by MALDI-TOF/TOF MS of these isolates were accomplished and compared. L.tropica isolates from 10 CL patients who did not respond to antimony therapy were analyzed for resistance to antimonial compounds and quantitative real-time polymerase chain reaction was performed to detect the expression of genes responsible for resistance development. Moreover, differences in protein expression levels in isolates with and without antimony resistance were determined by comparing protein profiles and identification of proteins with different expression levels was carried out. Enolase, elongation factor-2, heat shock protein 70, tripanthione reductase, protein kinase C and metallo-peptidase proteins have been shown to play roles in L.tropica isolates developing resistance to antimonial compounds and similar expression changes have also been demonstrated in naturally resistant isolates from patients. In conclusion, it was revealed that L.tropica strains in our country may gain resistance to meglumine antimoniate in a short time. It is foreseen that if the patients living in our country or entering the country are treated inadequately and incompletely, there may be new, resistant leishmaniasis foci that may increase the number of resistant strains and cases rapidly.Öğe Epidemiology of Pemphigus in Turkey: One-year Prospective Study of 220 Cases(Croation Dermatovenerological Soc, 2017) Yayli, Savas; Harman, Mehmet; Baskan, Emel Bulbul; Karakas, Ayse Akman; Genc, Yeser; Turk, Bengu Gerceker; Demirsoy, Evren OdyakmazPemphigus is a group of rare and life-threatening autoimmune blistering diseases of the skin and mucous membranes. Although they occur worldwide, their incidence shows wide geographical variation, and prospective data on the epidemiology of pemphigus are very limited. Objective of this work is to evaluate the incidence and epidemiological and clinical features of patients with pemphigus in Turkey. All patients newly diagnosed with pemphigus between June 2013 and June 2014 were prospectively enrolled in 33 dermatology departments in 20 different provinces from all seven regions of Turkey. Disease parameters including demography and clinical findings were recorded. A total of 220 patients were diagnosed with pemphigus during the 1-year period, with an annual incidence of 4.7 per million people in Turkey. Patients were predominantly women, with a male to female ratio of 1:1.41. The mean age at onset was 48.9 years. Pemphigus vulgaris (PV) was the commonest clinical subtype (n= 192; 87.3%), followed by pemphigus foliaceus (n= 21; 9.6%). The most common clinical subtype of PV was the mucocutaneous type (n= 83; 43.2%). The mean Pemphigus Disease Area Index was 28.14 +/- 22.21 (mean +/- Standard Deviation). The incidence rate of pemphigus in Turkey is similar to the countries of South-East Europe, higher than those reported for the Central and Northern European countries and lower than the countries around the Mediterranean Sea and Iran. Pemphigus is more frequent in middle-aged people and is more common in women. The most frequent subtype was PV, with a 9-fold higher incidence than pemphigus foliaceus.Öğe Leishmaniasis in Turkey: first clinical isolation of Leishmania major from 18 autochthonous cases of cutaneous leishmaniasis in four geographical regions(Wiley, 2016) Ozbilgin, Ahmet; Culha, Guelnaz; Uzun, Soner; Harman, Mehmet; Topal, Suhan Gunasti; Okudan, Fulya; Zeyrek, FadileObjectiveTo report isolation of Leishmaniamajor strains obtained from 18 Turkish autochthonous cutaneous leishmaniasis (CL) patients infected with L.major between 2011 and 2014. MethodsInitial diagnosis relied on microscopy and culture in enriched medium, prepared by adding specific amounts of liver extract, protein and lipid sources to NNN medium. Promastigotes were then transferred to RPMI medium including 10% of foetal calf serum for mass culture. Species-specific real-time PCR targeting ITS1 region of Leishmania spp. was performed using both lesion aspiration samples and cultured promastigotes. Two of 18 isolates were identified by isoenzyme analysis in the Leishmaniasis Reference Center in Montpellier, France. Each isolate was inoculated into the footpads of six mice to observe the pathogenicity of L.major. Developing lesions were observed, and the thickening of footpads was measured weekly. ResultsMelting curve analyses of 18 isolates showed a peak concordant with L.major, and two of them were confirmed by isoenzyme analyses as L.major zymodeme MON103. In the mouse model, acute lesions seen on day 21 were accepted as an indication of heavy infection. Severe impairments were observed on all mouse footpads over 3weeks, which even progressed to extremity amputation. ConclusionCutaneous leishmaniasis-causing L.major was recently identified in Adana province in southern Turkey, with PCR. Our study shows that such CL cases are not limited to Adana but currently present from western to Southeastern Anatolia, and along the Mediterranean coast. The role of small mammals, the main reservoirs of L.major in Anatolia, needs to be elucidated, as do the underlying factors that cause severe clinical manifestations in L.major infections in Turkey, contrary to the infections in neighbouring countries. ObjectifRapporter sur l'isolement de souches de Leishmania major obtenues a partir de 18 cas de leishmaniose cutanee (LC) de patients turcs autochtones infectes par L. major entre 2011 et 2014. MethodesLe diagnostic initial a porte sur la microscopie et la culture sur un milieu enrichi, prepare en ajoutant des quantites specifiques d'extrait de foie, de proteines et de sources de lipides au milieu NNN. Les promastigotes ont ensuite ete transferes dans le milieu RPMI contenant 10% de serum fOEtal de veau pour la culture de masse. La PCR en temps reel specifique de l'espece et ciblant la region ITS1 de Leishmania spp. a ete realisee en utilisant a la fois les echantillons d'aspiration de la lesion et de promastigotes cultives. Deux des 18 isolats ont ete identifies par analyse des isoenzymes dans le Centre de reference de la leishmaniose a Montpellier, en France. Chaque isolat a ete inocule dans les coussinets plantaires de six souris pour observer la pathogenicite de L. major. Les lesions en developpement ont ete observees et l'epaississement des coussinets plantaires ont ete mesures chaque semaine. ResultatsLes analyses de courbe de fusion des 18 isolats ont montre un pic concordant avec L. major et deux d'entre eux ont ete confirmes par des analyses d'isoenzyme comme L. major de zymodeme MON103. Dans le modele murin, des lesions aigues observees au jour 21 ont ete acceptees comme une indication de forte infection. Des deficiences severes ont ete observees sur tous les coussinets plantaires des souris pendant plus de trois semaines, qui ont meme progresse jusqu'a l'amputation de l'extremite. ConclusionL. major causant la LC a ete recemment identifie dans la province d'Adana dans le sud de la Turquie par la PCR. Notre etude montre que de tels cas de LC ne sont pas limites a Adana, mais sont actuellement presents dans l'ouest et dans le sud-est de l'Anatolie, et le long de la cote mediterraneenne. Le role des petits mammiferes, principaux reservoirs de L. major en Anatolie, devrait etre elucide, de meme que les facteurs sous-jacents qui causent les manifestations cliniques severes dans les infections a L. major en Turquie, contrairement aux infections dans les pays voisins. ObjetivoReportar el aislamiento de cepas de L. major obtenidas de 18 pacientes turcos con leishmaniosis cutanea (LC) autoctona, infectados con Leishmania major entre 2011 y 2014. MetodosEl diagnostico inicial se realizo mediante microscopia y cultivo en medio enriquecido, preparado mediante la adicion de cantidades especificas de extracto de higado, proteina y fuentes de lipido al medio NNN. Los promastigotes fueron transferidos al medio RPMI con un 10% de suero fetal para su cultivo masivo. Se realizo PCR en tiempo real, especie-especifica, que detecta la region ITS1 de Leishmania spp., utilizando tanto muestras aspiradas de las lesiones como promastigotes de cultivo. Dos de los 18 aislados se identificaron mediante analisis isoenzimatico en el Centro de Referencia de la Leishmaniosis en Montpellier, Francia. Cada aislado fue inoculado en las almohadillas de las patas de seis ratones para observar la patogenicidad de L. major. Se observo el desarrollo de las lesiones y se midio semanalmente el engrosamiento de las almohadillas. ResultadosEl analisis de la curva de fusion de los 18 aislados mostro un pico de concordancia con Leishmania major, y dos de ellos fueron confirmados mediante un analisis isoenzimatico como L. major zymodeme MON103. En el modelo de raton, las lesiones agudas observadas en el dia 21 se aceptaron como indicativas de una infeccion masiva. Se observaron danos graves en todas las almohadillas de los ratones a lo largo de tres semanas, que progresaron hasta la amputacion de las extremidades. ConclusionRecientemente se ha identificado, mediante PCR, LC causada por L. major en la provincia de Adana al sur de Turquia. Nuestro estudio muestra que estos casos de LC no estan limitados a Adana y que actualmente existen desde el oeste al sudeste de Anatolia y a lo largo de la costa Mediterranea. Es necesario aclarar el papel que en Anatolia juegan los pequenos mamiferos, principales reservorios de L. major, al igual que el de los factores que hay detras de las manifestaciones clinicas severas en infecciones por L. major en Turquia, al contrario del de las infecciones presentes en paises vecinos.Öğe Leishmaniasisde gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu için sitokrom b gen bölgesinden tür ayrımı yapabilen primer ve probların tasarlanması: Pilot çalışma(Türk Mikrobiyoloji Cemiyeti, 2020) Özbilgin, Ahmet; Bağca Göker, Bakiye; Harman, Mehmet; Çavuş, İbrahim; Kaya, TuğbaAmaç: Bu çalışmada, gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu yöntemi ile parazitin sitokrom bgen bölgesi kullanılarak leishmaniasis etkeninin (Leishmania donovani, Leishmania major,Leishmania tropica ve Leishmania infantum) tür tayininin belirlenmesi için primer ve problarındizayn edilmesi amaçlanmıştır.Yöntem: Manisa Celal Bayar Üniversitesi Tıp Fakültesi Parazit Bankası’nda kriyoprezervasyonuyapılarak sıvı azot tankında saklanmış olan Leishmania suşları uygun koşullarda canlandırılarakbesiyerlerine aktarılmış ve ticari kit ile DNA izolasyonları yapılmıştır. Elde edilen DNA’laraLeishmania’nın yeni tasarladığımız sitokrom b gen bölgesi primer ve prob adayları ve kontrol içindaha önce kullandığımız internal transcribed spacer-1 gen bölgesine özgü tasarlanan primer veproblar kullanılarak gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu erime analizleri uygulanmıştır.Bulgular: Yeni tasarlanan sitokrom b gen bölgesi primer ve probları ile Leishmania tropica,Leishmania major, Leishmania infantum, Leishmania donovani, Leishmania aethiopica veLeishmania infantum/donovani hibrit türlerinin genotiplendiği saptanmıştır.Sonuç: Yeni Dünya leishmaniasis etkenleri olan Leishmania brazilensis ve Leishmania amazonensis dışında, Eski Dünya leishmaniasis etkeni olan Leishmania tropica, Leishmania major,Leishmania infantum, Leishmania donovani, Leishmania aethiopica ve Leishmania infantum/donovani hibritinin yeni tasarlanan sitokrom b gen bölgesi primer ve probları kullanılarak başarı-lı bir şekilde genotiplendirildiği görülmüştür.Öğe Pentavalent Antimonial Bileşiklere Dirençli Vahşi Leishmania İzolatlarının Leishmaniasis Tedavisinde Kullanılan İlaçlara Karşı in vitro Dirençlerinin Karşılaştırılması(2020) Özbilgin, Ahmet; Çavuş, İbrahim; Kaya, Tuğba; Yıldırım, Ahmet; Harman, MehmetAmaç: Türkiye’de, Kutanöz leishmaniasis (KL) tedavisinde meglumin antimonat (Glucantime®) ve sodyum stiboglukonat(Pentostam®) kullanılmaktadır. Ancak son yıllarda bu ilaçlara direnç oluştuğu bildirilmektedir. Bu çalışmada; dirençli Leishmaniasuşlarının Amfoterisin B, Miltefosin, Meglumin Antimonat, Paromomisin ve Sodyum Stiboglukonat etkenlerine karşı duyarlılığınınin vitro olarak araştırılması amaçlanmıştır.Yöntemler: Meglumin Antimonat tedavisi iki kür uygulanan, ancak klinik iyileşme gözlenmeyen hastalardan elde edilen veManisa Celal Bayar Üniversitesi Tıp Fakültesi Parazit Bankası’nda saklanan 5 Leishmania izolatı seçilmiştir. Seçilen izolatlar ITS1bölgesine özgü primer ve problar kullanılarak gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu analizi ile tiplendirilmiştir. Her izolatın;Amfoterisin B, Miltefosin, Meglumin Antimonat, Paromomisin ve Sodyum Stiboglukonat etken maddelerine karşı, 500, 250, 125,50, 25 µg/mL konsantrasyonlarında, ilaç direnç düzeyleri XTT ve hemositometre yöntemiyle çalışılmıştır.Bulgular: Ülkemizde KL etkeni olan ve iki kez meglumin antimonat tedavisine rağmen klinik ve paraziter iyileşme göstermeyenhasta lezyonlarından elde edilen dirençli Leishmania tropica izolatlarının Amfoterisin B’ye hiç direnç göstermedikleri ve sırası ileMiltefosin, Sodyum Stiboglukonat, Paromomisin ve Meglumin Antimonat’a karşı duyarlı oldukları gözlenmiştir. Kontrol grubuLeishmania tropica (MHOM/AZ/1974/SAF-K27) izolatının ise beş etken maddenin ilaç konsantrasyonlarının hiçbirinde canlılığınısürdüremediği görülmüştür.Sonuç: Seçilen dirençli L. tropica izolatlarının hiç birinin Amfoterisin B’ye direnç gösteremediği çalışmada saptanmış ve istatikselolarak da ortaya konulmuştur (p<0,05). Elde edilen verilerin, ilaç çalışmaları yapan ve yeni ilaç molekülleri araştıran klinisyen vearaştırıcılara yol göstermesi açısından önemli olduğu sonucuna varılmıştır.Öğe Türkiye’de Kutanöz Leyşmanyazis Etkeni Leishmania tropica’da Antimon Direnç Mekanizmasının Belirlenme(2020) Özbilgin, Ahmet; Zeyrek, Fadile Yıldız; Güray, Melda Zeynep; Çulha, Gülnaz; Akyar, Işın; Harman, Mehmet; Özbel, YusufDünya Sağlık Örgütü, yaklaşık bir milyar insanın endemik bölgelerde risk altında olduğunu, son beşyıl içinde bir milyon kutanöz leyşmanyazis (KL) olgusunun ve yılda yaklaşık 300.000 viseral leyşmanyazis (VL) olgusunun olduğunu bildirmektedir. Her yıl yaklaşık 20.000 kişinin VL’ye bağlı öldüğü bilinmektedir. Türkiye’de Leishmania tropica’nın ve Leishmania infantum’un neden olduğu KL’de yılda 2500civarında olgu bildirilmektedir. Başta Akdeniz ve Ege Bölgesi illerinde olmak üzere diğer birçok ilde sonyıllarda ortaya çıkan olgu ve odaklarda önemli oranda artış görülmesi önümüzdeki yıllarda enfeksiyon hızının yükseleceğini göstermektedir. Ülkemizdeki KL’nin ana etkeni L.tropica olup tedavide megluminantimonat kullanılmaktadır. Bu çalışmada, antimona dirençli ve dirençli olmayan L.tropica izolatlarınıngen ve protein ekspresyonları karşılaştırılarak L.tropica’ya özgü antimon direnç genlerinin saptanmasıamaçlanmıştır. Ülkemizin Ege, Akdeniz ve Güneydoğu bölgelerinden antimonat direnci bulunmayan 3KL hastasından elde edilmiş L.tropica izolatlarında, laboratuvar ortamında meglumin antimonata karşı 3dirençli izolat geliştirilmiştir. Bu izolatların mikroarray yöntemi ile gen ekspresyon değişimleri, 2 boyutlujel elektroforezi ile protein profilleri ve MALDI-TOF/TOF MS ile ilgili proteinleri tanımlanarak birbirleriylekarşılaştırma yapılmıştır. Antimon tedavisine yanıt vermemiş 10 KL hastasından elde edilmiş L.tropica izolatlarına antimon bileşiklerine yönelik direnç testleri uygulanmış ve direnç gelişiminden sorumlu genlerinekspresyonlarını saptamak amacıyla kantitatif gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu uygulanmıştır.Ayrıca, protein profilleri karşılaştırılarak antimon direnci olan ve olmayan izolatlardaki protein ekspresyondüzeylerindeki farklılıklar belirlenmiş ve farklılık saptanan proteinlerin tanımlanması gerçekleştirilmiştir. Buçalışmalar sonucunda, L.tropica izolatlarının antimon bileşiklerine karşı direnç geliştirilen izolatlarında, direnç geliştirmesinde enolaz, “Elongation factor-2 (EF-2)”, “Heat shock protein 70 (HSP 70)”, tripanotyonredüktaz, protein kinaz C ve metalo-peptidaz proteinlerinin rol oynadığı saptanmış ve hastalardan alınandoğal dirençli izolatlarda da benzer ekspresyon değişimi gösterilmiştir. Sonuç olarak, ülkemizdeki L.tropicaizolatlarının deneysel olarak çok kısa sürede meglumin antimonata (Glucantime®) karşı direnç kazandığısaptanmıştır. Ülkemizde yaşayan ve yurt dışından ülkemize giriş yapan KL hastalarının yetersiz ve eksiktedavi görmesi durumunda, dirençli suşların ve olgu sayısının hızla artabileceği ve dirençli leyşmanyazisodaklarının oluşabileceği öngörülmektedir.
